இதுவும் காதலே

கிடைக்காத ஒன்றின் மீதே இந்த மனது ஆசை வைக்கும் என்பது எவ்வளவு நிதர்சனமான உண்மை. 

என் ஆசை இன்னும் சற்று ஆழமானது , கண்களுக்கு எட்டியது கைகளுக்கு எட்டாது  போனால் அதன் வேதனை சொல்லில் அடங்காது. 

என்ன பிழை செய்துவிட்டேன் என்று தெரியவில்லை 

இந்த இயற்கை என்னை ஏனோ ஒதுக்கி விட்டது...

பள்ளி விட்டு வீடு திரும்புகையில் ஒரு நாள் மழையில் நினைந்தேன் , அதன் பின் இன்றுவரை எந்த மழையும் என்னை தீண்டியதில்லை , செயற்கையின் சிறையில் , ஓர் தனி அறையில் , அடைபட்டு கிடக்கும் என்னை தேடி வரும் அடைமழையின் ஓசை இயற்கையின் ஒப்பாரியாகவே ஒலிக்கிறது இன்றும் என் ஜன்னல் ஓரத்தில் . 

பல் துலக்கும் இடத்திலிருந்து பத்து அடி தள்ளி பளிச்சென்று பூத்து என்னை பார்த்து சிரிக்கும் பூவின் மென்மையை உணர ஆசை பட்டு இன்றுவரை ஏக்கமாகவே எஞ்சி இருக்கிறது என்னுள் , 

எல்லோருக்கும் குறிஞ்சி மலர் அதிசயம் 

ஆனால் 

தினம் பூத்து தினம் உதிரும் மலரோடு 

உதிர்ந்த பூவும், 

உலர்ந்த இதழ்களும் கூட எனக்கு அதிசயமே .

விவரம் தெரிந்த அன்று முதல் இன்னும் என் பாதங்கள் பூமாதேவியின் ஸ்பரிசம் உணர்ந்ததில்லை,

பூமியை அணைப்பதுபோல் ஒருநாளும் விழுந்ததில்லை,

பூமியின் முத்தச்சுவடாய் ஒரு சிறு தழும்பு கூட என் மீது இல்லை ,

வானம் மறைத்த திரையில் தொங்கிகொண்டிருக்கும் மின்விசிறியின் செயற்கையான காற்றில் என்னை தேடி வந்த தென்றலை எத்தனை முறை தொலைத்திருப்பேன் என்றெண்ணுகையில் தென்றலும் தீ என மாறுகிறது என் சிந்தையில் 

என் கற்பனையில் பிறந்து , கவிகளில் தவழும் நிலவை ஒரே ஒரு முறை மட்டுமே பார்த்தஞாபகம் , 

குளிரும் இரவில்,

ஈரமான பணியில், இதமாய் படுத்து 

நிலவையும்,நட்சத்திரங்களையும் ரசிப்பது எப்போது?

இயற்கையின் பதிவேட்டில்,

என் முகம் இருக்க வாய்ப்பில்லை 

மின்னலின் ஒளியில் நான் 

படம் பிடித்து கொள்ளவில்லையே 

மழை,தென்றல்,பூ,நிலா இவை மட்டும்தானா , இல்லை...

இன்னும் எண்ணற்ற விஷயங்களில் இயற்கை என்னிடம் இருந்து விலகியே இருக்கிறது , கோபித்து கொண்ட காதலி போல் கண்ணெதிரே இருந்தும் கைக்கு எட்டாதவளாய் 

இறந்த பின்னேனும் என்னை இயற்கையாய் எரிக்கவோ,புதைக்கவோ செய்திடுங்கள் அங்கும் வேண்டாம் செயற்கையான எலக்ட்ரிக் சுடுகாடு.